ZABYTKI

Zabytki w Gliczarowie to przede wszystkim dziedzictwo sakralne i ludowa rzeźba.

Najbardziej widocznym obiektem w Gliczarowie Górnym jest kościół pw. Przemienienia Pańskiego, zbudowany w latach 80. XX w. w stylu tatrzańskim. Drewniane wnętrze, ołtarz i elementy wyposażenia (chrzcielnica, kropielnice itp.) wykonali miejscowi cieśle, dzięki czemu świątynia łączy funkcję kościoła parafialnego z cechami regionalnego zabytku architektury sakralnej, choć formalnie jest stosunkowo młoda.

Drugą „warstwą” dziedzictwa są kapliczki i krzyże przydrożne, tworzące w Gliczarowie Górnym szlak kilkunastu drewnianych rzeźb – świątków, krzyży i figurek. Wśród nich znajduje się m.in. figura św. Jana Nepomucena, odnotowana w klasycznym albumie T. Seweryna o podhalańskich kapliczkach. Ten typ zabytku jest charakterystyczny dla całego regionu, ale w Gliczarowie zachował wyjątkowe natężenie i różnorodność form.

Klucz do zrozumienia znaczenia Gliczarowa tkwi w osobie Wojciecha Kułacha Wawrzyńcoka (1812-1897) – jednego z najwybitniejszych rzeźbiarzy ludowych Podhala, który urodził się i tworzył właśnie tutaj, na tzw. „Kułachowej Roli”. Szlak jego prac obejmuje liczne kapliczki i krzyże, m.in. figury św. Jana Nepomucena, św. Floriana, kapliczkę Chrystusa czy rzeźbę Matki Boskiej w Gliczarowie Dolnym, odnowione w ramach projektu „Szlak Wojciecha Kułacha Wawrzyńcoka”. To faktyczne „muzeum pod gołym niebem”, choć rozproszone w przestrzeni wsi.

W oficjalnych rejestrach zabytków wojewódzkich ważniejsze wpisy dotyczą zwykle sąsiednich miejscowości (np. kościołów w Szaflarach czy Białym Dunajcu), ale w praktyce to właśnie Gliczarów Górny i Dolny zachowują jeden z najpełniejszych na Podhalu zespołów ludowej rzeźby sakralnej. Dodatkowo na Podhalu krążą opowieści o „ukrytych skarbach przy starych krzyżach” w Gliczarowie.